Wandelen op de dijk…. dat is hier gegarandeerd gezeik…

We wonen vlakbij het Braassemermeer, en daar kun je naartoe lopen over een dijkje. Je moet eerst een klaphek door, een steil paadje omhoog en dan kom je bij het water. Boris racet altijd direct naar boven, maar wacht daar even tot ik er ook ben. De eerste keer die ondeugende kop boven het gras uit was een hilarisch gezicht, en hij loopt écht niet door. Eenmaal boven aangekomen lopen we langs ligplaatsen voor wat boten.

Mijn eerste Labrador ging daar ooit (meer dan eens) ongewild te water. Wij waren net terug van een feestje, en ’s avonds werden we weer ergens verwacht. Tussendoor even lekker de hond laten rennen. Ik droeg een witte broek en wilde met die witte broek Benco gaan uitlaten. Mijn man vond het onverstandig en dus heb ik me mopperend omgekleed. En dat was toch een heel goed idee, want in een onbewaakt ogenblik kiepert Benco zo voorover de vaart in…. “Dat doet ‘ie anders nooit…” De kant is nogal steil dus ik moest hem even helpen om uit het water te komen, thuis weer omkleden in mijn nette pak en op naar het volgende feestje. Ik ga sindsdien nooit meer in een witte broek (of nette kleding) met de hond wandelen als ik nog weg moet……

Het is heerlijk om even daar op de dijk uit te waaien en voor de hond om even te rennen. Als het mooi weer is, als het stormt buiten of in je hoofd om de muizenissen weg te laten waaien.
Meestal lopen we tot het eerste hek, een kleine kilometer enkele reis voor mij. Boris rent steeds heen en weer, die loopt wat verder.
Helemaal doorlopen langs het meer naar de andere kant van het dorp kan ook, maar dan moeten de mensen over hekjes klimmen en de honden door het water. Ook kun je onderweg schapen, koeien of paarden tegenkomen. Of mensen.
Vlakbij het meer staan óók nog twee bankjes. Als er geen andere beesten lopen kan Boris daar even lekker rennen.
“Nooit” lopen daar mensen op die dijk, behálve als ik bedacht heb dat ik daar met Boris naartoe wil. Uiteraard. Of er zitten mensen op het bankje die niet op een rondstuiterende hond zitten te wachten. Je kunt dat allemaal precies vanaf de straat zien. Zo groot is die dijk nou ook weer niet.
Dus:
Zodra we in de verte een hondeneigenaar spotten, gaan we niet naar de dijk.
Zodra ik zie dat er mensen op het bankje van het uitzicht zitten te genieten: gaan we niet naar de dijk.
Zodra er schapen staan te grazen: gaan we niet naar de dijk.
Zodra er iemand bij zijn boot aan het klussen is: gaan we niet naar de dijk.
Als er vissers overnachten in hun tentje: dan gaan we niet naar de dijk.
Zwemmende jongeren, wandelende ouderen, stuiterende honden of mekkerende lammetjes? Juist! Niet naar de dijk.
Maar als het regent? Is de dijk van ons!
En dan is het zonnig en loopt er niemand… Heeft het de dagen ervoor geregend, is er een hoop bagger en heb ik mijn láárzen niet aan.

Vorige week was het best lekker weer,  was er niemand te zien die daar ook wilde wandelen en gingen we het klaphek door en rende Boris de dijk op. Uitgelaten rende hij over de dijk door het hoge gras, overal snuffelend wie er nog meer geweest is en af en toe even inchecken bij mij voor een aai of een brokje.
Het was even heerlijk, rennen voor hem, even relaxen voor mij.
Komen we het volgende klaphek door… ligt daar werkelijk de héle dijk vol met gore ganzenpoep. Kan hij nóg niet verder loslopen!

“De Dijk” is echt wel favoriet bij honden! Bowien, de vroegere labrador van dorpsgenoten ging ook altijd zó graag naar de dijk! Soms waren de baasjes druk en moest ze het doen met een klein rondje. En al vrij snel had ze in de gaten dat als ze in de prutsloot sprong, haar baasjes dáárna nog met haar naar de dijk gingen, zodat ze even in het meer kon “schoonzwemmen” Super slim van haar!

En veel meer honden en baasjes komen er graag. (Maar altijd net als ik er ook naartoe wil…) Boris ook, die ‘stuurt’ me soms graag even naar het klaphek als we er langs lopen.
Vaak is er iets. Of iemand. Maar soms ook niet. En dan gaan we even spontaan. Samen lekker wandelen op de dijk….