In juni 2024 gaan wij de Alpe ‘d HuZes te beklimmen. Dit doen we om geld op te halen voor onderzoek naar kanker en de verbetering van kwaliteit van leven voor mensen met kanker.
‘Wij’ zijn mijn jongste dochter Lieke (8) en ik.
Afgelopen jaar is ons gezin van verschillende kanten geraakt door kanker, vandaar dat ik besloot deze wandeling te willen doen. Lieke wilde graag mee. Mijn man en onze oudste dochter gaan mee als supporter en vrijwilliger. Een hele spannende en intensieve reis.
Toen mijn besluit net was genomen onderzocht ik de opties om samen met Boris te gaan. Al snel was ik van dat idee af. Het is drúk op de berg met onder andere fietsers en wandelaars en het kan erg warm zijn. Bovendien is het niet (zomaar) toegestaan dat je je hond meeneemt. Misschien is mijn kans wel ‘groter’ met een gecertificeerd therapiehond, maar ik ga het gewoon niet doen. Daar doe ik Boris geen plezier mee. Het is onze eerste keer, en ik denk dat ik mijn handen al vol heb aan mezelf én mijn dochter. Dan ga ik Boris niet opzadelen met deze (mogelijke)ongemakken voor hem.
Neemt niet weg dat hij echt wel mee mag hoor, op sommige trainingsrondjes!
Boris ging áltijd mee op vakantie of nachtje weg, maar nu een keer niet. Omdat het praktischer is en veel fijner voor hem. (dat was in willekeurige volgorde)
Maarja. Waar láten we ‘m?
Toen onze eerste hond Benco ouder was bleef hij bij mijn ouders logeren. Dat is nu geen optie. De behandelingen bij mijn vader zijn dan wel goed aangeslagen, maar hij is nog láng niet zo sterk om met Boris te gaan wandelen.
Bij vrienden? Een pension? Oproepje plaatsen? Hoe doe je dat eigenlijk?
Ik denk dat Boris niet blij is in een kennel en grote groepen honden. Uiteraard wil ik dat hij goed in de gaten wordt gehouden, hij de aandacht krijgt die hij wenst en ook de rust wordt aangeboden als hij die nodig heeft.
Ik weet het: Boris kan echt wel een ongeleid projectiel zijn. Wel een lief ongeleid projectiel uiteraard.
Hij doet over het algemeen niet lelijk naar andere honden (ook niet als die lelijk naar hem doen) maar hij kan wel trekken aan de lijn of enthousiast wegrennen en dan vergeten dat hij aan de lijn zit. Ik kan hem goed lezen, dus weet hoe ik daarop moet reageren.
Jááá ik weet het. Ik klink als de moeder van een Prinsje waar alleen het Beste Goed Genoeg voor is. (en dat is misschien ook wel zo….)
Nu, ruim een half jaar van tevoren ben ik dus al zoekende. Ik leerde over websites waar je iemand kan vinden, maar er zijn ook facebookgroepen voor huiselijke (labrador)opvang. Ook zag ik verschillende pensions, waar soms als voorwaarde is dat een reu gecastreerd is. En dat is Boris niet dus dat houdt snel op.
Ik zie er nu al tegenop om hem weg te gaan brengen, maar als dat op een fijne plek is, gaat het vast wat gemakkelijker.
Gelukkig heb ik nog even de tijd om te zoeken.
Mocht je ons avontuur willen volgen, of willen doneren, dan kan dat via onze sponsorpagina, we zijn ‘Team Dochters’ te vinden via https://www.opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/dochters
