Boris’ belevenissen…Een kwispel in huis

Voor de Labradorpost schrijf ik columns over Boris’ belevenissen.
Deze is verschenen in de labradorpost van juni 2020

Eind januari moesten wij na ruim 10,5 jaar plotseling afscheid nemen van Benco, onze bruine labrador.  Wat een verdriet en wat was het stil in huis. Ik miste de gezelligheid, het samenwerk, en de wandelingen samen. Na een tijdje was ik eruit. Een blond mannetje zou het moeten zijn. Via de site van de labradorvereniging vond ik goede informatie bij de dek- en geboorteberichten. Ik heb met een paar fokkers contact gehad ,en uiteindelijk vond ik  een geschikt nestje. Ongeveer op dezelfde avond dat ik mailde werden de pups geboren. 11 stuks. En er was een blond reutje voor mij beschikbaar!

Bijna dagelijks kregen we foto’s of filmpjes toegestuurd. De pups kwamen in aanraking met onder andere  de auto, een paard, kippen en schieten.  In de laatste week bij de fokker hebben de hondjes kennis gemaakt met wild, en ook daar kregen we mooie foto’s van te zien.
Vanwege de coronatijd gingen dingen anders. Geen gesprek aan de keukentafel, maar via beeldbellen. Ook het eerste puppybezoek met drie weken was anders. We mochten maar met twee personen komen. Mijn oudste dochter (7) had geluk, er was geen oppas en dus bleef mijn man thuis met de jongste (4).We hebben lekker geknuffeld en gesnuffeld, ook met moeder.
Door de foto’s en filmpjes werden we goed op de hoogte gehouden en zagen we de pups groeien. Met vijf weken waren de pups buiten en konden we met z’n vieren gaan. We hoorden van de fokker dat het hondje met het groene bandje degene was die het beste bij ons paste. Wij hadden intussen een naam gekozen, de mand klaargezet en allerlei spulletjes gekocht. We legden tapijten neer op ons gladde laminaat. We waren er klaar voor!
Op 5 mei ging de vlag uit en haalden we onze Boris op bij de fokker. Het was een uurtje rijden en Boris heeft wat gepiept, geslapen, en rondgekeken bij mij op schoot. Thuisgekomen liep hij onwennig door de tuin en verkende langzaam ons huis. Het was gezellig, weer zo’n kwispelstaart in huis.
En het was hard werken.

We waren druk met elkaar leren kennen. Elke keer mee naar buiten nemen voor een plasje. We waren gelukkig goed voorbereid met doekjes en keukenrollen want het ging wel eens mis. Soms waren we ook te laat en moesten we dweilen. Want wannéér moet ‘ie nou eigenlijk plassen? Riepen we hem met een hoog stemmetje naar buiten, gebeurde er niets.

Voordat we Boris gingen ophalen hadden we “de regels van Boris” doorgenomen. Het was een lijstje waar onder andere “niet rennen, niet gillen, je laat ‘m met rust als ‘ie slaapt en niet stoeien” op stonden.
Voor de meiden was het wel lastig. Zo’n knuffelig beestje met zulke scherpe tanden. Daar moesten ze echt hun weg in zoeken.
De eerste nachten sliep ik beneden. Steeds even naar buiten kon gelukkig in pyjama vanwege het “aardige” weer. Na een aantal nachten vroeg ik me af wie er nu als eerste wakker werd. Hij of ik? Ik was moe van de doorwaakte nachten en besloot weer boven te gaan slapen. Ik bleef bij Boris tot hij sliep en ’s nachts ging ik er een keer uit. Over (onder andere) de bench en de eerste nacht thuis had ik veel gelezen, en dit was de manier die voor mij werkte. Van de fokker kregen we een dekentje mee dat in het nest had gelegen. Daar lag ‘ie graag op.
Al heel snel reageerde Boris op zijn naam. Een paar keer per dag maakten we een klein wandelingetje aan de lijn, en we gingen ontelbare keren met hem naar buiten voor een plasje.
Gelukkig slapen kleine puppy’s ook veel ,en had ik dan even mijn handen vrij. Want een handenbindertje dat was het. Het geluid van geknaag herken je gelukkig al snel…. Het geluid van een klaterend plasje ook….
Binnen 24 uur lag het huis vol met “dingetjes” waaraan wél geknaagd mocht worden.
“Goh heeft hij al geplast?” vroeg mijn man, waarna Boris gelijk een plasje op het laminaat deponeerde. Ik verzocht Gijs vriendelijk dit soort vragen voortaan buiten te stellen.

Volgende week start de puppytraining. Ik ben benieuwd hoe dat weer zal zijn.
We hebben allemaal nog veel te leren, ‘ondanks’ dat het niet onze eerste pup is.
Wat de grootste les van de afgelopen dagen is, is dat je o-ver-al iets te knagen moet hebben liggen. Want kleine puppy’s knagen echt óveral aan.
En als het te lang stil is moet je even gaan kijken. Maar da’s met alle kinderen zo.

You may also like...

Uw e-mail bericht wordt niet gepubliceerd. Naam en e-mail velden zijn verplicht