Voor de Labradorpost schrijf ik columns over Boris’ belevenissen .
Deze is verschenen in de Labradorpost van December 2022

Hier in huis zijn een aantal woorden die je niet zomaar mag uitspreken. “Ga je mee” is daar eentje van. Het gaat hier niet om ongepast taalgebruik of achteruit bidden, maar om allerlei woorden die stiekem hond-gerelateerd zijn.
Inmiddels zijn de woorden ‘wandelen’, ‘naar buiten’ of ‘hond uitlaten’ ook al tricky, dan gaat er vaak een oortje of een hele kóp omhoog. En dat wíl je niet altijd. Als je opstaat en zegt “ga je mee?” dan is het prima, want dan heb je er zelf voor gekozen. Maar als het heel hard regent in je zegt “ik ga straks  naar buiten met de hond” Dan staat ‘ie ook naast je te kwispelen, want dat ‘straks’ heeft ‘ie niet gehoord!
Je kunt het spellen, in het Engels of Frans zeggen, of gewoon “ik ga straks wel” gebruiken in je zin. Maar de toevoeging “met die” inclusief hoofdknikje is al verkeerd. Want dan heeft ‘ie dondersgoed in de gaten dat je hem bedoelt.
En soms denk je erom, soms zeg je het plotseling, of iemand anders vráágt het aan je. En dan ben je de Sjaak. Dan kun je gaan. Anders gaat Boris je beschuldigend aan zitten kijken. Eerst zittend naast je, daarna loopt ‘ie zuchtend naar zijn mand. Omdat met een diepe zucht neer te ploffen en je doordringend aan te blijven kijken.

Er zijn trouwens ook ‘bewegingen’ die je niet zomaar kunt maken. Eén daarvan is het openen van onze ‘apothekerskast’. Dan komt er een hondje aandraven. Want als daar (’s avonds) iets uitgehaald wordt, dan komt er ook wel eens iets voor hem tevoorschijn. En hij komt op een hólletje aan hoor. En tsja, we hebben hem verpest, want hij krijgt dan altijd wel iets. Een droog hondenkoekje of iets om op te kluiven. Kiezen uit een konijnenoor of een kippennek of iets anders stinkerigs. Het is trouwens heel leuk om je hond te laten kiezen tussen 2 of 3 snackjes. Hier kiest Boris echt elke keer wat anders, en bijna nooit 2x hetzelfde achter elkaar. Maar dit terzijde.
Er is ook ‘de lokroep van de eierdoos’ want als die uit de koelkast komt dan heeft Boris ook wel zin in een eitje. En dan is er nog niks gekookt of getikt.

Als ik met Boris (als therapiehond) ga werken, dan neem ik vaak spullen mee in een bepaalde tas, of ik pak zijn kleedje dat meegaat. Vanaf het moment dat ik dat in de tas gedaan heb of de tas in de kamer heb gezet is hij alert. Hij houdt me goed in de gaten, of ik niet stiekem zónder hem vertrek.
Zodra die tas in de kamer staat staat ‘ie aan. Zelfs als ik naar het toilet ga komt hij achter me aanlopen, want misschien ga ik wel stiekem de voordeur uit!
Vandaag dacht ik: ik zou eigenlijk alles pas moeten pakken als ik zover ben, dan heeft hij die onrust niet. Misschien toch maar eens proberen.
Als hij zijn ‘werk – tuig’ aan mag dan is hij altijd super enthousiast en loopt naast me te dansen naar de auto! Hij is écht een gelukkigere hond als hij een paar keer per week met me mee mag om te werken.

Ook als we op vakantie gaan voelt hij aan de onrust en de hoeveelheid spullen die voor het dressoir staan dat er iets gaande is. En zodra zijn mand in de auto gaat is ‘ie er als de kippen bij!
We gaan iets doen!
De onrust die er soms is rond een vakantie of feestje pikt Boris feilloos op. Hij loopt er dan ook een beetje tussendoor te drentelen, óf kiest ervoor om alles eens rustig vanuit zijn mand te bekijken.

Ik denk dat elk gezin zo zijn eigen ‘gewoontes’ heeft. En dat de honden op andere gedragingen reageren. Zo vroeg iemand zich een tijd geleden af waarom haar hond niet opstond als ze koffie ging halen, en wel als het lunchpauze was, en ze dus een rondje met ‘m zou gaan lopen. Het heeft vast te maken met de tijd (honger? Als het een labrador is zeker!) en ook met de ‘tred’ waarmee ze opstaat en wegloopt.

Jaren geleden was ik bij een klasgenoot van me. Daar hadden ze een witte herder die ontzettend met zijn oren aan het bewegen was. Dus ik zei daar wat over. Over die oren. Oren bleek juist in dat gezin te betekenen dat de hond een oor kreeg om op te kluiven. Hond in de stress zonder dat ik het wist. Oeps.

Honden weten dondersgoed wat er gaande is, en zelfs als ze liggen te slapen luisteren ze nog mee wat er gezegd word. De muren hebben oren. En slapende honden ook!