Voor de Labradorpost schrijf ik columns over Boris’ belevenissen.Deze is verschenen in de Labradorpost van Januari 2023

De feest & cadeautjesmaand is weer voorbij!
Dit was het eerste Sinterklaasfeest waarop één van onze kinderen het geheim van Sinterklaas wist. Maar toen ‘ie weer verscheen bij het Sinterklaasjournaal zat ze er weer helemaal in. Als de schoenen op zaterdag gezet worden dan zetten de kinderen Boris zijn bak er ook bij.
Daarin lag dan de volgende ochtend een lekker kluifje, of soms een speeltje. Bij gebrek aan een open haard staan de schoenen bij ons bij de voordeur. Wel zo handig voor de Sint dan hoeft ‘ie niet zo ver én kan Boris ’s nachts lekker doorslapen zonder bezoek.
In de zak op pakjesavond zat uiteraard ook een pakje of twee voor Boris. Eentje met een lampje voor aan zijn tuig en een leuk speeltje.
Nu wil het feit dat Boris weinig speeltjes sloopt. Benco, onze vorige labrador, vond alle zachte speeltjes fantastisch maar sloopte ze ook binnen no-time. Boris niet. Die heeft een bak vol, en zit soms echt met zijn kop erin te zoeken naar ‘dat speeltje wat hij zoekt.’
Of we zetten even samen de bak op zijn kop om te kijken wat er ook alweer allemaal in zat. En zo zwerven er hier altijd wel hondenspeeltjes in de kamer. Want, net als met kinderen en speelgoed opruimen, moet de hond ook net hebben wat jij aan het opruimen bent….

Als hij een paar dingen in zijn mand heeft gesleept en daar een tijdje later spijt van heeft dan gaat hij naast zijn mand zitten piepen. Een vriendelijk verzoek of je al die knuffels er even uit wil halen. En als je dat gedaan hebt dan gaat hij er met een tevreden zucht inliggen. De knuffels worden ook vaak gebruikt als kussentje.
We moeten hem nog even leren om zelf zijn spullen in de speelgoedkist te leggen.
Die speelgoedkist is overigens een ouwe bollenkist bij mijn vader uit zijn bedrijf. We schroefden er wieltjes onder en hij staat in de hoek van de kamer. Met een flinke kop erop.

Ook met kerst kwam er weer iets bij. Eerste kerstdag krijgt iedereen één cadeautje waarmee hij of zij direct kan spelen. En ook voor Boris dus. De cadeautje met kerst zijn gekocht door mama, de kerstman komt bij ons niet, en dus hoef ik ook écht níet te vergeten iets voor Boris te kopen. Dan kijken twee paar mensen- en één paar hondenogen me nijdig aan. Dat gaat me dus niet gebeuren.
En zo werd er op eerste kerstdag een kerstkalkoen aan de collectie toegevoegd.
Hij viel (net als veruit de meeste speeltjes eigenlijk) goed in de smaak en er vloog hier dus met enige regelmaat een pluchen – gebraden – kalkoen door de kamer.

De speeltjes worden door Boris vakkundig uit het inpakpapier gescheurd en direct in gebruik genomen. En dan mag ik de papiersnippers opruimen.

Soms zie ik een speeltje bij iemand voorbij komen op Facebook of Instagram, en daar komt nog wel eens een uitgebreide googlesessie uit voort. Want waar komt dat speeltje vandaan, is het ook leuk voor Boris en: waar kan het samen met ‘dat wat ik toch nodig had’ besteld worden.
Uiteraard komen er ook speeltjes uit de ‘gewone’ dierenwinkel, het tuincentrum of de Action. En Boris heeft ook knuffels van Ikea…..

De collectie wordt ‘door het jaar heen’ af en toe zomaar uitgebreid, maar naast Sint en Kerst zijn er ook nog Boris zijn verjaardag en dierendag. En dan moet er ook zéker aan Boris gedacht worden. Elke dag dierendag, maar cadeautjes krijgen we hier allemaal graag, ook Boris. En niet alleen van ons, maar soms ook van Opa en Oma.

Naast alle speel – cadeautjes zijn er ook nog de opeet – cadeautjes. Die zijn voor Boris ook altijd prima. Die verdwijnen hier vanzelf.

Ze zijn allemaal zo leuk, al die (nieuwe) hondenspeeltjes, spelletjes en spulletjes. Er zijn mensen die halsbanden / tuigen en lijnen in alle kleuren hebben, bijpassend bij elkaar. Elke dag een andere. Dát hebben wij dan niet. Wij hebben gewoon heel veel hondenspeelgoed.
En een verwende hond. Dat geeft niks, want beter verwend dan verwaarloosd. Toch?